sábado, 9 de diciembre de 2017

¿Por qué hemos estado tanto tiempo sin escribir?

Batzuek galdetu dizkiguzue zergatik egon garen hainbesteko denbora historiak idatzi gabe...
Algunos nos habéis preguntado porqué hemos tardado tanto en volver a escribir historias...






  • Nire istorioa - Mi historia
Kaixo, egunon guztioi gaur historio berri batean gaude... ok... historia hau serio hartuko dut: Duela ezdakitzenbat urte (ez ditut zenbatu) nire lehenengo historia egin nuen amarekin. Asko gustatu zitzaidan historia, oso ondo pasatu nuen egiten, baina historia blogean igotzerakoan... ALIENIGENA BAT ETORRI ZEN!!! alienigenak esan zidan -hgyuuidudu uiojlojiqojsh- eta nik, ez nionez piperrik ulertu "google traductor"-a erabili nuen, et hau atera zitzaidan -kaixo, zu persona bat zara ezta? nire izena gusv da eta nirekin eta nire lagunekin espaziora etorriko zara! jajajaja- ni, txantxa zela uste nuen eta ez nion kasurik egin, baina egia zen! Nik ez nuen nahi baina espaziora eraman zidaten, planeta arraro batera, planeta horretan denbora asko, urte asko egon nintzen. Baina... egun batean nazkatuta negoen planeta hortaz, janaria oso txarra zen, ez zeuden etxerik... Baina txarrena... EZIN NITUEN BLOGEAN HISTORIOAK EGIN!!! Orduan, egun batean, 6389ko sbiojnjaren 758an,(bai, planeta horretan data horrela zen) gaua iritsi zenean, alienigena baten espacio-ontzi bat hartu eta nire planetara, Lurra planetara ziztu bizian joan nintzen. Azkenean, lurrara iritsi nintzen, Euskal errira iritsi nintzen, eta nire etxea bilatzen hasi nintzen. Azkenean etxera itzuli nintzen!!! Nire gurasoekin egon nintzen, nire familiarekin jolastu nuen, eta zintaz inguratutako kotxearen historia egin nuen. Oso arraroa izan zen, baina horrela izan zen. Eta orain nire gldera da: zergatik eraman zidaten planeta horretara?


------------------------------------------------------

Bueno, pues... ¡hola a todos estamos en una nueva historia...! ok... esta historia me la tomaré en serio: Un día, hace... no sé cuántos años (no los he contado) hice mi primera historia con la ayuda de mi ama. Me gustó mucho la historia, lo pasé muy bien haciéndola, pero al poco tiempo de subirla al blog... VINO UN ALIENÍGENA!!! el alienígena me dijo -hgvuuidudu uiojlojiqojsh- y yo, como no le entendí NADA usé el gran y el inigualable... "google traductor" (sí, el google traductor) puse lo que me dijo el alienígena y me salió - saludos terrícola, mi nombre es Gusv y te enviaré al espacio conmigo y con mi familia, jajaja- Yo creía que esto sería una broma de cámara oculta, ¡pero fue verdad! me llevaron al espacio, a un planeta, un planeta muy raro. Estuve en ese planeta muuuuuuchooo tiempo, ¡pero ese planeta era una tortura! La comida era malísima, no había casas... pero sin duda, lo peor fue que... NO PODÍA HACER HISTORIAS PARA MI BLOG!!! Entonces, un día, ideé mi plan para escapar del planeta. Un día, el 758 de sbiojnja de 6389 (sí, esa era la fecha en ese planeta) cuando anocheció, cogí muy sigilosamente una nave espacial de un alienígena y salí volando de ese planeta. Mi destino era mi planeta, el planeta Tierra, fui lo mas rápido que pude a la Tierra pero al final llegué, aterricé en el País Vasco, busqué mi casa y por fin ¡la encontré! jugué con mi familia, con mi ama, con mi aita, con mi hermano... Y por supuesto, hice la historia del coche rodeado en cinta. Fue muy raro, pero fue así. Ahora mi pregunta es: ¿POR QUÉ me llevaron los alienígenas a su planeta? 

  • Nere amaren istorioa - La historia de mi ama (traducido a euskera por mi)
Ba, bitxia da, ez nintzen konturatu hainbesteko denbora pasa zela zuek galdetu didazuen arte, eta orain, pentsatzen ari naizela bat-batean, pasa zen guztia nire memoriara etorri zait, zuen galdera itxaroten ari zela bezala bere tokitik ateratzeko.

Gau hartan, gure lehenengo historia idatzi eta denbora gutxi gero, folio batzuk prestatu nituen eta idazten asi nintzen. aire leun bat leihotik sartu zen, aldi berean argiak keinu egiten asi ziren, bizkarrezurrean freskura sentitu nuen, zerbait arraroa gertatzen ari zela sumatzen ari nintzen, eta momentu hortan, ahots batek esan zidan "historiak egiteko gogoak kenduko dizkizut" argiak keinu egiten gelditu ziren, airea eten egin zen... zergatik negoen taularen aurrean paper batzuekin eta boligrafo batekin... Bainan azkenean, duela egun batzuk, gure bigarren historioa idatzi aurretik, gau batean, esnatu nintzean, sentitu nuen, historia pila bat burura etorri zaizkidala.
----------------------------------------
Pues es curioso, no me había dado cuenta de todo le tiempo que había pasado hasta que lo habéis preguntado, y ahora que lo pienso, de repente, lo que pasó, viene a mi memoria como si hubiera estado esperando esta pregunta para salir de su escondite.

Aquella noche, pocos días después de escribir la primera historia, preparé unos cuántos folios sobre mi escritorio y me dispuse a escribir. Una leve brisa entraba por la ventana, al tiempo que las luces del estudio empezaban parpadear, un escalofrío me recorrió la columna vertebral, erizándome hasta el último pelillo, la sensación de que algo extraño estaba sucediendo se apoderó de mi, y, en ese preciso instante, una vocecita me susurró "Te borro el deseo de inventar historias". Las luces dejaron de parpadear, la brisa cesó... había olvidado porqué estaba frente al escritorio con unos folios y un boli... Hasta que, no hace muchos días, poco antes de escribir la segunda entrada del blog, una noche, me desperté de repente, sintiendo que un montón de historias invadían mi imaginación.




 
Ez dakit zerk kendu  zizkidan, ezta ere zerk eman zizkidan, Zuk  badakizu? No sé qué me las quitó, tampoco qué me las devolvió, ¿lo sabes tú?

domingo, 14 de mayo de 2017

Zintaz inguratuta dagoen kotxea / El coche que estaba rodeado de cinta

Duela egun batzuk nire amarekin erosketak egitera joan nintzen eta etxera itzultzerakoan… kotxe bat inguratuta zegoen zinta batekin. Zergatik?
Hace unos días iba con mi ama a hacer unas compras y de vuelta a casa... nos encontramos un coche rodeado con una cinta ¿Por qué?



Markelen marrazkia


  • Nire istorioa - Mi historia
Aspaldi aspaldi, Samoto planetan, alienigena batzuk bizi ziren. Samoto planetan oso janari eta ur gutxi zegoen, horregatik, planeta bat konkistatzera joan ziren. Lurra planeta aukeratu zuten eta alienigena guztiak prestatu ziren, bakoitzak bere hegazkintxoa hartu zuen eta Lurra konkistatzera joan ziren.Lurrara iritsi baino lehenago alienigeen nagusiak Estramisu planeta ikusi eta Lurra beharrean planeta hori konkistatu nahi zuen. Denei Estramisu planetara joatea esan zion bati izan ezik. Alienigena hori Lurrara joan zen eta poliziak bere hegazkintxoa tiro batez puskatu zuen, alienienigena kotxe batean sartu zen babes nahian eta poliziak zintaz inguratu zuen kotxea.
------------------------------------------------------
Hace muchos años, en el planeta Samoto, vivían unos alienígenas. En el planeta Samoto había muy poca comida y poca agua, por eso, decidieron conquistar un planeta, pero… cual? Todos los alienígenas se pusieron de acuerdo en conquistar el planeta Tierra. Cada alienígena cogió su propia nave y fueron a conquistar el planeta Tierra. Antes de llegar a la Tierra, el jefe de los alienígenas vio el planeta Estramisu y decidió conquistar ese planeta en vez que la Tierra. El jefe le dijo a todos los alienígenas que conquistaran el planeta Estramisu. Menos a un alienígena. Ese alienígena se fue a la tierra y un policía destruyó la nave de un tiro, el alienígena, para protegerse se metió en un coche y el policía rodeó el coche con cinta.



  • Nere amaren istorioa - La historia de mi ama (traducido a euskera por mi)
Jaizkibelen, berak bakarrik ezagutzen dituen kobazulo batzuetan, erraldoi bat bizi omen da. Erraldoia ez da inoiz uzten ikusten, baina, batzuetan, existitzen den pruebak jartzen ditu. Badakit berak bere arropak prestatzen dituela, bere abarkak harrokekin txokatutako itsashontzi baten kandelekin egin zituen eta lotzeko "Ojitos Saltones" herensugea ezagutzerakoan aurkitu zuen poliziaren zinta erabili ohi du, baina hori beste historia bat da...
Beno, hitzegiten ari ginenarekin, kotxea zintaz inguratu baino egun bat lehenago, izugarrizko beroa egiten zuen eta Ilegorri, erraldoia, denok lotan ari ginela probestuz, Bidasoara joan zen oinak bustitzera, -izugarri gustatzen zaio Faisanen irletan esertzea aulki bat balitz bezela eta sartzea oinak errekan esku erraldoiak atseden hartzen-. Gau horretan, bidegorrian bere abarkak utzi zituen, bere oinak bustitzera sartu zituen eta izarrak zenbatzen hasi zen, bitartean zisne bikoteak eta haurtxoak, erraldoiaren kizkurretara joan ziren haizetik babesteko, haizea egiten hasi zen. Hain gustura zegoen Ilegorri ez zela konturatu horaindik eta hazie gehiago eta gehiago egiten zuela, bere abarkak, kandelak izan nahian, zintetatik askatu ziren eta errekatik behera joan ziren. Bitartean, zintak hegan egiten hasi ziren eta kotxe gorri batekin nahastu ziren...
Eta zer egin zuen erraldoiak abarkak ez zituela ikusterakoan? Ba... hori beste historia bat da...
----------------------------------------
En Jaizkibel, escondido en cuevas que solo él conoce, vive un gigante que nunca se deja ver, aunque, en ocasiones, podemos encontrar rastros de su existencia. Sé de buena tinta que él mismo se confecciona su ropa, sin ir más lejos, sus abarcas las hizo con las velas de un barco que encalló en las rocas, y para atarlas, utilizó unos metros de cinta policial que encontró el día conoció a su amigo el dragón Ojitos Saltones, pero esa es otra historia...
A lo que íbamos, la noche anterior al hallazgo del coche encintado, hacía un calor bochornoso, Ilegorri, el gigante, aprovechando que todos dormíamos, decidió bajar a remojarse los pies en el Bidasoa, -le encanta sentarse en la Isla de los Faisanes, como si fuera un taburete y meter los pies en el río, mientras deja descansar sus manazas en las orillas-. Esa noche dejó sus abarcas en el bidegorri, metió sus pies a remojo y se puso a contar estrellas, mientras la pareja de cisnes y sus hijitos volaron hacia su cabeza para resguardase en sus rizos del viento que empezaba a levantarse.
Estaba tan a gusto Ilegorri, que no se dio cuenta de que el aire era cada vez mayor, y sus abarcas, ansiosas de volver a ser velas, se libraron de las cintas, desplegaron todo su poder y salieron volando río abajo, buscando la mar. Las cintas salieron volando a su vez, y terminaron enredadas en un coche rojo...
¿Y qué hizo Ilegorri cuando vio que no tenía abarcas? Pues esa es otra historia...
 
 


Eta zu, zergatik uste duzu kotxea zintaz inguratuta zegoela? ¿Y tú? ¿Por qué crees que ese coche estaba rodeado por esas cintas?

sábado, 25 de enero de 2014

Zapatila pare bat belarrean. Un par de zapatillas en la hierba.

Hace unos días nos encontramos unas zapatillas de niño en el jardín, ¿qué hacían ahí?







Nire istorioa - Mi historia
Atzo eguraldi eguzkitsua egin zuen, baina, Jon, parkera joan zenean euria egiten hasi zen. Jon putxuetan jolasten ari zen, putxutik putxura, eta gero lorategi batera joan zen. Lorategian lore polit bat ikusi zuen, lorea hartzen saiatu zen, urbildu zen, bere hondoan zegoen... baina azkenean... Flas! kaka izugarri bat zapaldu zuen!
Bere zapatek zikinak zeuden, bera uste zuen ez zutela ezertarako balio.
Beno, esan zuen, zapatillak kendu zituen, lorategian utzi zituen eta joan zen... eta ez zen joan bere bila.

Ayer hacía un día soleado, hasta que  un niño llamado Jon se fue al parque y empezó a llover. Estaba jugando por los charcos, de charco en charco... hasta que de repente, se había ido a un jardín.
Cuando se fue al jardín, vio una flor que le encantó, la intentó coger, se acercó, estaba al lado de ella... pero al final, ¡flas!, pisó una caca enorme.
Estaba demasiado sucio, no podía hacer nada más con esas zapatillas.
"Bueno, en fin", dijo, se quitó las zapatillas, las dejó en el jardín y se fue. Y ya no volvió a recogerlas
.





Nere amaren istorioa - La historia de mi ama
Duela hiru ordu, gu orain gauden aldapa honetatik igota dagoen parkean, bazeuden neska-mutil batzuk harrapaketetan jolasten.
Lasterketen artean, kulunkatik beraiei begira zegoen mutilaz ez ziren ohartu.
Ez zen auzokoa; txikia, ile horia duena, aho txikia eta sudur fin-fina. Xelebrea ematen zuen.
Neska-mutil taldeak farre egin zuen ikustean, berak ere irrifar txiki bat bota zuen, eta orduan, Anderrek bere arreta jarri zion:
-Aizu, "pilla-pilla" jolastu nahi?
-Ba...
-Jolasten al dakizu? Korrika egiten badakizu, jolasten dakizu!
-Nik ez det korrika egiten, nik egan egiten dut!
-Hori ikusi nahi det nik!- esan zuen Anderrek.
-Eta nik!- oihuka egin zuen Naiarak.- Lehiaketa batean irabaziko zenidala uste duzu?
-Bai.- Bota zion mutil bitxiak.
Bapatean, aldapa gora elkartu ziren denak; Naiara eta mutil berria prest lasterketa egiteko. Anderrek irteera eman zuen.
-Bat, bi... aurrera!
Ziztu batean biak zeuden korrika, batera, bihurgune hartu zuten eta aldapa behera joaten ziren. Umeak, gelditu gabe, besoak luzatu zituen, hegazki baten antza, "fiuuuuu, fiuuuuuu" esanez.
Bapatean, oinak belarrean ipintzean, goraka indarra hartu zuen eta egan egin zuen, hodeien artean desagertzen... eta gauza bakar bat belarrean geratu zen: bere zapatilak.

Hace tres horas, en el parque que hay subiendo la cuesta en la que nos encontramos, unos chicos jugaban a "pilla pilla" mientras reían, se enfadaban, se volvían a reir, se desenfaban... y vuelta a empezar...
Entres risas, carreras y enfados, no se habían fijado en el niño que les miraba desde el columpio. No era un niño del barrio; era menudo, de pelo rubio, boca pequeñita y nariz fina y afilada... resultaba un poco extraño... Soltó una risita al ver cómo el grupo de chicos también reía, y entonces, Ander se fijó en él:
-¿Juegas al "pilla pilla", niño?
-Pues...
-¿Sabes jugar? Si sabes correr, sabes jugar...
-Yo no corro, ¡vuelo!
-¡Eso me gustaría verlo! -Dijo Ander.
-¡Y a mi! -Exclamó Naiara- ¿Crees que me ganarías en una carrera? 
-Sí. -Se limitó a decir el niño extraño.
En un abrir y cerrar de ojos, se encontraban todos en lo alto de la cuesta, con Naiara y el niño puestos en posición de salida.
Ander se encargó de dar el "pistoletazo":
-Preparados, listos ¡YA!
Ambos salieron disparados, iban a la par, tomaron la curva y siguieron bajando. El niño, sin parar de correr, abrió los brazos como si fuera un avión: "fiuuuuu, fiuuuuu, fiuuuuu" iba diciendo. De repente, al pisar la hierba del jardín, se impulsó hacia arriba y alzó el vuelo, perdiéndose entre las nubes... y sólo sus zapatillas quedaron de él.







Eta zu, zergatik uste duzu hor zapatillak zeudela? ¿Y tú? ¿Por qué crees que estaban ahí esas zapatillas?