sábado, 25 de enero de 2014

Zapatila pare bat belarrean. Un par de zapatillas en la hierba.

Hace unos días nos encontramos unas zapatillas de niño en el jardín, ¿qué hacían ahí?







Nire istorioa - Mi historia
Atzo eguraldi eguzkitsua egin zuen, baina, Jon, parkera joan zenean euria egiten hasi zen. Jon putxuetan jolasten ari zen, putxutik putxura, eta gero lorategi batera joan zen. Lorategian lore polit bat ikusi zuen, lorea hartzen saiatu zen, urbildu zen, bere hondoan zegoen... baina azkenean... Flas! kaka izugarri bat zapaldu zuen!
Bere zapatek zikinak zeuden, bera uste zuen ez zutela ezertarako balio.
Beno, esan zuen, zapatillak kendu zituen, lorategian utzi zituen eta joan zen... eta ez zen joan bere bila.

Ayer hacía un día soleado, hasta que  un niño llamado Jon se fue al parque y empezó a llover. Estaba jugando por los charcos, de charco en charco... hasta que de repente, se había ido a un jardín.
Cuando se fue al jardín, vio una flor que le encantó, la intentó coger, se acercó, estaba al lado de ella... pero al final, ¡flas!, pisó una caca enorme.
Estaba demasiado sucio, no podía hacer nada más con esas zapatillas.
"Bueno, en fin", dijo, se quitó las zapatillas, las dejó en el jardín y se fue. Y ya no volvió a recogerlas
.





Nere amaren istorioa - La historia de mi ama
Duela hiru ordu, gu orain gauden aldapa honetatik igota dagoen parkean, bazeuden neska-mutil batzuk harrapaketetan jolasten.
Lasterketen artean, kulunkatik beraiei begira zegoen mutilaz ez ziren ohartu.
Ez zen auzokoa; txikia, ile horia duena, aho txikia eta sudur fin-fina. Xelebrea ematen zuen.
Neska-mutil taldeak farre egin zuen ikustean, berak ere irrifar txiki bat bota zuen, eta orduan, Anderrek bere arreta jarri zion:
-Aizu, "pilla-pilla" jolastu nahi?
-Ba...
-Jolasten al dakizu? Korrika egiten badakizu, jolasten dakizu!
-Nik ez det korrika egiten, nik egan egiten dut!
-Hori ikusi nahi det nik!- esan zuen Anderrek.
-Eta nik!- oihuka egin zuen Naiarak.- Lehiaketa batean irabaziko zenidala uste duzu?
-Bai.- Bota zion mutil bitxiak.
Bapatean, aldapa gora elkartu ziren denak; Naiara eta mutil berria prest lasterketa egiteko. Anderrek irteera eman zuen.
-Bat, bi... aurrera!
Ziztu batean biak zeuden korrika, batera, bihurgune hartu zuten eta aldapa behera joaten ziren. Umeak, gelditu gabe, besoak luzatu zituen, hegazki baten antza, "fiuuuuu, fiuuuuuu" esanez.
Bapatean, oinak belarrean ipintzean, goraka indarra hartu zuen eta egan egin zuen, hodeien artean desagertzen... eta gauza bakar bat belarrean geratu zen: bere zapatilak.

Hace tres horas, en el parque que hay subiendo la cuesta en la que nos encontramos, unos chicos jugaban a "pilla pilla" mientras reían, se enfadaban, se volvían a reir, se desenfaban... y vuelta a empezar...
Entres risas, carreras y enfados, no se habían fijado en el niño que les miraba desde el columpio. No era un niño del barrio; era menudo, de pelo rubio, boca pequeñita y nariz fina y afilada... resultaba un poco extraño... Soltó una risita al ver cómo el grupo de chicos también reía, y entonces, Ander se fijó en él:
-¿Juegas al "pilla pilla", niño?
-Pues...
-¿Sabes jugar? Si sabes correr, sabes jugar...
-Yo no corro, ¡vuelo!
-¡Eso me gustaría verlo! -Dijo Ander.
-¡Y a mi! -Exclamó Naiara- ¿Crees que me ganarías en una carrera? 
-Sí. -Se limitó a decir el niño extraño.
En un abrir y cerrar de ojos, se encontraban todos en lo alto de la cuesta, con Naiara y el niño puestos en posición de salida.
Ander se encargó de dar el "pistoletazo":
-Preparados, listos ¡YA!
Ambos salieron disparados, iban a la par, tomaron la curva y siguieron bajando. El niño, sin parar de correr, abrió los brazos como si fuera un avión: "fiuuuuu, fiuuuuu, fiuuuuu" iba diciendo. De repente, al pisar la hierba del jardín, se impulsó hacia arriba y alzó el vuelo, perdiéndose entre las nubes... y sólo sus zapatillas quedaron de él.







Eta zu, zergatik uste duzu hor zapatillak zeudela? ¿Y tú? ¿Por qué crees que estaban ahí esas zapatillas?